Christianne van de Pas

In de praktijk blijft het een worsteling om met Strategische Personeelsplanning (SPP) aan de slag te gaan én SPP op de kaart te houden. Zelfs in werkomgevingen met hoge nood blijkt de toepassing weerbarstig, terwijl de lógica om met SPP aan de slag te gaan geen discussiepunt is. Wat is hier aan de hand? Vraagt SPP om een andere strategiebenadering?

De emoties blijven in deze periode over ons heen denderen. De ene maatschappelijke kwestie is nog niet van het demonstratieveld verdwenen of de volgende kwestie dient zich alweer aan. Corona spant de kroon, maar er zijn hardnekkige ondertonen die om onze aandacht schreeuwen, op de werkvloer. Het is tijd voor durven afwijken, HR moet klokkenluiders gaan steunen.

Terug naar de essentie, is het eerste dat in me opkomt. Als er iets is dat corona tot nu toe lijkt te brengen, dan is het back-to-basic. Alleen wat echt nodig is ga je doen. Je ziet veel beelden van onzekerheid en van lijden, van een wereld in verwarring. Hoe kon ons dit gebeuren?

We zijn net de jaren 20 gestart. In deze tijd komt 'vanzelfsprekend' steeds minder voor. Maatschappelijke, politiek-economische en ecologische situaties dwingen ons om alles uit de kast te halen opnieuw de balans te vinden. 'Creatief-probleemoplossen', 'agility' en 'samenwerken' zijn de toverwoorden in de hedendaagse lijstjes met gewenste-competenties.