Als nieuwe hoofdredacteur van PW. stort ik me op het vakgebied HR. En direct is me duidelijk hoe spannend het hier is. En dat het belang ervan op een vreselijke manier wordt onderschat. Want HR is belangrijker dan ooit. Er moet zoveel gebeuren in de wereld en binnen organisaties, maar elk plan en elke innovatie staat of valt met de vraag of er wel mensen zijn die het kunnen uitvoeren. Op landelijk niveau hoor je dat als het gaat over de zorg, het onderwijs, de bouw. Maar buiten de schijnwerpers van de landelijke pers heeft iedereen ermee te maken.
Mensen willen onderdeel zijn van iets groters en willen bijdragen aan iets hogers”
De experts rollen dan ook over elkaar heen om je te vertellen hoe je personeel kunt aantrekken en vooral behouden. Daarbij heb je helemaal niks meer aan tekenbonussen of mooie auto's van de zaak. Je moet vooral flexibele mogelijkheden bieden en je moet investeren in de ontwikkeling van je werknemers. Maar je organisatie moet ook duurzaam wezen, omdat de nieuwe generatie dat belangrijk vindt.
Voor al die zaken heb je een visie nodig voor de lange termijn. Lees bijvoorbeeld het interview in het nieuwe nummer van PW. met filosoof Roman Krznaric , die zelfs pleit voor generatieoverstijgend denken. Volgens hem bind je daarmee mensen aan je omdat ze onderdeel willen zijn van iets groters en willen bijdragen aan iets hogers. Dat vindt zijn weerklank in de consensus onder experts dat het de organisaties zullen zijn die goed nadenken over hun positie in de wereld die mensen kunnen vasthouden.
HR speelt daarin natuurlijk een cruciale rol en die moet je ook nemen. Alleen is het heel belangrijk om het niet meer over Human Recources te hebben. Want je medewerkers zijn geen hulpbronnen. Het zijn mensen en zo moet je ze ook behandelen. Dat word je telkens maar weer op het hart gedrukt in elk blog dat je leest op elke site die je bezoekt en elk tijdschrift dat je openslaat.
Maar intussen wordt er wel van je verwacht dat je die belangrijke vacatures invult. Dat heeft niet eens iets te maken met eventuele mooie toekomstplannen, maar gewoon met de continuïteit van de organisatie. En zo komt de lange termijn al snel terecht tussen de wielen van de korte. Toch maar een tekenbonus proberen? Je weet nooit of het werkt.
Mijn missie als nieuwe hoofdredacteur van PW. is dan ook om vooral aandacht te besteden aan de kleine stappen die je moet zetten in de praktijk. Hoe krijg je je alledaagse werk gedaan zonder dat je het grote plaatje uit het oog verliest. Want anders wordt het werk ploeteren en dat wil niemand.
